15 lipca, czyli 19 lat związku

     

"Jeden dzień" - David Nicholls 

   Zacznę od cytatów, bo jeśli one cię nie zachęcą, to ja mogę sobie tylko pogadać, ale i tak zapraszam do doczytania do końca. Może jednak mi się uda.

1. "Stara, jesteś cudowna. Jeżeli w ciągu całego twojego życia mógłbym dać ci tylko jeden prezent, jedyny prezent, to pewnie byłaby to pewność siebie. Taki dar pewności siebie. To, albo świeczki zapachowe".

2. ""Przeżywaj każdy dzień, jakby to był ostatni dzień twojego życia" - to często używany frazes, ale kto ma na to energię? A jeśli akurat pada albo złapałeś przeziębienie? To nie jest zbyt praktyczne. Znacznie lepiej próbować być dobrym, odważnym i przebojowym, tak żeby coś po tobie zostało".

3. "A więc myślę, że boisz się być szczęśliwa. Z jakiegoś powodu uważasz,           że twoje życie powinno być szare, nieciekawe i trudne. Myślę, że specjalnie przyjmujesz pozę wiecznie niespełnionej, nieszczęśliwej ofiary losu - tak jest łatwiej, nie?".

4. "Przyszłość nigdy nie jest taka, jakiej się spodziewamy. Właśnie dlatego jest tak cholernie ekscytująca".

5.  "I nie zamierzam tego robić, jeśli potem pierwsze twoja słowa będą "nie mów o tym nikomu" albo "zapomnijmy o tym". Nie rozumiesz, że jeśli musisz coś trzymać w sekrecie, to dlatego, że nie powinieneś tego robić?".

   Dużo mądrych słów. Jak już wydam kiedyś swoją własną książkę, bo wydam, to chcę, żeby chociaż jedna osoba była tak zadowolona z mojego stylu pisania, jak ja jestem z języka użytego w tej powieści.

   Skoro już przeczytaliście te wyrwane z kontekstu słowa (było warto, prawda?), to może powiem, o czym właściwie pisze Nicholls. Emma i Dexter, główni bohaterowie, spędzają ze sobą noc po zakończeniu studiów, choć nie taką, jak się spodziewamy, i jest to 15 lipca. Potem autor opisuje 15 lipca przez 19 lat. Czyli zapoznajemy się z życiem bohaterów poprzez jeden dzień roku, tak. Mam nadzieję, że dobrze oddałam sens tej historii. 

  Jakby się zastanowić, to powieść jest o zmianie. Zmianie myślenia, celów, przyzwyczajeń, powodzenia, marzeń, ambicji. Tak dobrze została opisana, a zmiany, o których mówię, przeplatają się ze sobą, łączą w całość. Książka wywołała we mnie chwilową zadumę nad moją własną przyszłością. Należy do tych  raczej smutno, ale kiedy o niej myślę, automatycznie się uśmiecham, robi się jakby przyjemne na sercu. Kiedy ostatnio opowiadałam o niej komuś, poczułam tak wiele emocji, że aż sama się zdziwiłam. Bardzo polecam tę powieść, która do ciężkich zdecydowanie nie należy. Bohaterowie mi się podobają, dobrze napisani, realistyczni, a nie "papierowi". Albo inaczej, ja nie polecam, ja proszę, żebyście to przeczytali. Cudo. 

     Miałam wrażenie, że książka mnie lekko nudzi, a Emma irytuje, ale byłam w błędzie. Nawet nie zauważyłam, kiedy zabierałam ją ze sobą nawet, kiedy szłam wstawić wodę na herbatę. Zupełnie zapomniałam o tej książce,             a kiedy zobaczyłam jej zdjęcie gdzieś w internecie, wszystkie wrażenia wróciły. I chciałam o niej napisać. Napisałam.

     Jeśli ktoś oglądał film - tam nie było tyle Francji. Otóż w książce jest Grecja, są Włochy, a potem dopiero Francja. A na ekranie? Francja, Francja i Francja. Z mamą uznałyśmy, że tego odbiegania od treści można było uniknąć, chociaż, zgoda, jest nieszkodliwe.

   Jeszcze okładka i tytuł! Nie mówcie mi, że nie są przyciągające. Mnie osobiście przyciągnął właśnie wygląd, kiedy zobaczyłam tę książkę na czyjejś półce.

   Nie wiem, czy to istotne (dobra, bardzo nieistotne), ale ta recenzja powstała pod wpływem muzyki zespołu                The Neighbourhood. Polecam, dobrze grają.